De foto's van Flores 2014 staan klaar, kijken maar!

 

 

 

 

Alweer twee weken thuis.

Was redelijk wat werk maar de meeste (!) foto's staan op picasa

 

 

Alleen nog niet die van Bali, maar die komen binnen nu en een paar dagen hoor.

Vanessa moet nog maar even wachten.

Bekijk ze en geniet ervan, wij hebben in ieder geval genoten.

Op naar het volgende avontuur zullen we maar zeggen.

 

Bali en Vanessa!!!

21-10-2014
Nou daar van we dan weer. Vanuit Flores richting Bali. Een gemakkelijke vlucht van zo'n ander half uur. Met een beetje overgewicht en een paar roepies minder. Maar goed. Het toestel is op tijd en we landen op ook de geplande tijd op Bali.
Taxi staat klaar en op naar het Novotel Nusa Dua.
Onderweg Nusa Dua's omgeving binnen rijdend zijn er controle posten waar we gecontroléerd worden op bommen e.d. Zelfs bij binnenkomst in het hotel. Nee, de bom aanslagen van een aantal jaar geleden zijn ze hier nog niet vergeten. Geeft niet, extra controle is nooit weg.

Mooi hotel en een super kamer. Mooi groot bed en een nog grotere badkamer. Fantastisch!!!

En dan maar wachten, kleine lunch en op naar de receptie om te wachten op het toestel uit Australië. Ja hoor, daar is ze dan eindelijk. Na al die jaren zien we Vanessa weer eens. Geen steek veranderd. Alleen ouder geworden maar verder dezelfde muts als toen.

Nou dat gaan 5 leuke dagen worden hoor.

Deze middag zitten we alleen maar aan het zwembad  en babbelen wat af. Over thuis, de vakantie van haar vader en moeder naar Nederland. En ga maar door. Einde van de middag een wandeling aan het strand en we blijven eten in het strandpaviljoen van het hotel.


Het ontbijt de volgende ochtend was geweldig. Allerlei soorten brood, ei, yoghurt ( eindelijk) met vers fruit, en natuurlijk Indonesische, Thaise en Chinese gerechten als ontbijt. Niet dat ons dat trekt, maar andere gasten wel. Allerlei nationaliteiten zijn hier vertegenwoordigt. Ook véél Europeanen maar ook Aziaten. Een Cimbala koffiemachine waar je iedere keer je cappuccino kan tappen. Super.....

Deze dag gaan we shoppen. Vlakbij zit een redelijk nieuw winkelcomplex.
Achteraf zijn het veel souvenir winkels en een groot aantal kledingzaken ( ook Europese ) en restaurants.We vermaken ons wel. Struinen winkels af  en lopen later weer naar ons hotel. Onderweg wordt er natuurlijk 60 keer gevraagd of een taxi nodig hebben, helaas voor hun wij lopen dat stukkie wel. We hadden ook de gratis shuttle bus van het hotel kunnen gebruiken, maar daar moesten we een uurtje op wachten. Net gemist.

We kijken op de terug weg ook nog even bij de over buurman. Erg luxe hotel met vier restaurants en besluiten die avond terug te gaan om hier het Japanse restaurant aan te doen.
All you can eat.  De ene wil tepenjaki en de ander sushi. We mixen wel. Erg lekker gegeten met super service.

Weer een dag voorbij. Het gaat hard.

23-10-2014
Vandaag gaan we fietsen. Worden om acht uur opgehaald, rijden richting Ubud in het midden van Bali. Onderweg stoppen we eerst even langs een koffie en thee "farm". Krijgen acht verschillende koffies en vier verschillende thee te proeven. Uitleg over het maken van koffie en ook de uitleg over de "luwak koffie". De koffie waarbij de boon gegeten wordt door de "Civet kat". De boon uitpoept, waarna deze gepeld wordt en daarna heerlijke speciale en dure koffie van gemaakt wordt. Al eens gedronken ? Ja, en niet heel veel verschil geproefd en zeker niet die prijs waard.
Verderop krijgen we een ontbijt aangeboden en genieten van het uitzicht op een vulkaan die nog niet zo lang geleden tot uitbarsting is geweest. Een jaar of drie! Kleine uitbarsting , maar toch. Alles is nog zwart beneden.
Na het ontbijt gaan we op de fiets naar beneden. Hard! Passeren wat tempels, gaan bij een familie binnen in hun compount kijken. Krijgen uitleg over de bouwwijzen en hoe het familiair in elkaar zit. Jongens gaan bij hun ouders op het terrein wonen in een eigen "huisje". De meiden trouwen en gaan bij hun schoonouders op het terrein wonen. Is er geen ruimte meer om te bouwen, bouw je toch gewoon de lucht in. Hup nog een etage erop. De jongens blijven thuis!

De jongere generatie krijgt Engels op school. Veel oudere spreken alleen Indonesisch. Gelukkig hebben we onze gids die het een en ander uit kan leggen. Verder gaat de tocht naar beneden, een paar keer bergopwaarts. En weer naar beneden. Aan het einde wacht ons een lekkere lunch. We mogen niet klagen.
Onderweg krijgen we nog een atelier te zien waar men houtsnijwerk maakt. En natuurlijk de vraag iets te kopen. Helaas, we hebben al twee Komodo varanen gesneden uit hout, dus niets nodig.

De fietstocht langs de rijstvelden en dorpen is een echte aanrader. Leuk om zo langs de mensen te rijden die je lachend aankijken en uitwuiven.

S'avonds diner in ons eigen hotel restaurant . Lekker makkelijk. Nog een cappuccino in het café verderop in het hotel en de dag is alweer voorbij. Het gaat allemaal veel te snel. Lekker slapen doen we wel, na die fietsdag.

24-10-2014
Laatste volle dag alweer. Vandaag gaat de Tour naar Kuta beach. Aan de andere kant van de luchthaven. Vanessa heeft hier al vaker in een hotel gezeten en vindt dat we deze kant van Bali ook moeten zien. Nou, wederom veel souvenir shops, luxe kleding winkels en restaurants. Groot shopping center. En marktjes met, ja hoor, nog meer van die souvenir rommel. Veel t'shirts met het plaatselijke biermerk erop gedrukt. Al die shirtjes die we ook in ons hotel zien en steeds om lachen. Het principe one- size-fits-all en thuis niet meer aan durven trekken.
Tja, lol hebben we wel.

Na een duik in het zwembad besluiten we te gaan eten in de bar van ons hotel. Simpele maar nette kaart, met van alles en nog wat. We bestellen alle drie wat en hopen maar dat het goed komt. Twee keer komt die gozer terug om het te verifiëren. Soep, salade en pasta, in die volgorde......
Nee hoor, wij krijgen alles in een keer opgediend. Geweldig. Snapte het dus nog niet.
Tja, wil je de uitstraling van een vijf sterren hotel? De kamers zijn het, de entree is het, de staf in de receptie is het. De faciliteiten zeggen het, maar de staf in de restaurants vertikken het. Althans, de meeste. Blijkbaar gaat het na de bommen van een aantal jaren geleden alweer een stuk beter hier en hoeft men niet hard te werken of efficiënt te zijn om de gasten het naar de zin te maken. Blijkbaar komt het allemaal wel weer vanzelf goed en hoef je daar niet veel voor te doen. Dat was op Flores wel anders. Daar vloog men ( zeker in Labuan Bajo) voor je, om het je naar het zin te maken. Maar goed. Morgen met uitchecken maar eens een balletje opgooien over de service in zijn algemeen en dan met name de staf in de restaurants en hun Engels.

Tja, en dan zitten de drie weken er al weer op. Morgen vliegen we terug via Kuala Lumpur en dan op naar Amsterdam. Moeten we helaas alweer afscheid nemen van Vanessa en maar afwachten wanneer we elkaar weer eens zien.
Super weken en ontzettend veel gezien, ontmoet en gedaan. Wat een land, wat een lieve mensen. Mooie natuur, ook al is het droogte seizoen nog aanwezig. Mooi duiken gemaakt rond Komodo. Gave Komodovaranen mogen zien en heel veel lieve weeskinderen horen zingen.
Drie onvergetelijke weken Indonesië. Totaal andere vakantie dan anders, maar zeker de moeite waard geweest en we zouden het zo weer doen.
Vanuit de 35 graden op naar Nederland. Nou dat wordt wat............mogen we nog even blijven?

Komodo live-à-board !!!!

17-10-2014

Op naar Komodo.

Vroeg uit de veren om richting het centrum te gaan. Naar het kantoor van Divine Diving.
Spullen in tassen stoppen die mee gaan op de boot. Kleine briefing, ontmoeting met de andere gasten die mee gaan. Eddy en Kara vanuit China , Paul uit Adelaide Australië, en Kees en Ron uit Schiedam Nederland.

Onze gidsen Juven en Ronny en de rest van de crew. Een voor de compressor om flessen te vullen, twee koks, schipper en een manusje van alles Hans genaamd.
De boot de Wetta Molas ligt in de haven te wachten. De naam grote zuster dank de boot aan het feit dat het de tweede boot van de firma is. De eerste boot kreeg een mannelijke naam, deze dus de vertaling van grote zuster.
Spullen inladen en op weg naar de eerste duikstek. Nou wij zijn benieuwd.

De eerste duiken zijn rond het zuiden van het eiland Rinca, ja daar waar we de varanen ook gezien hebben. Yellow wall. Dankt zijn naam aan de muur waar we langs duiken. Deze is bezaait met gele zeekomkommertjes. Familie van de grote zeekomkommer , maar deze kleine variant is geel of wit. Het zijn er allemachtig veel.
De rest mag er ook zijn hoor. Veel koralen soorten hard en zacht. Mega veel kleuren komen ons tegemoet.

De eerste duik zit erop en na een korte oppervlakte interval maken we ons op voor een nachtduik. Ja het is hier al vroeg donker. Rond zes uur gaat de zo'n onder en moet het licht aan.
Torpedo is de naam van de stek, welke haar naam dankt aan de kleine torpedo roggen die er op de grond liggen. Zo groot als een cd'tje met een staartje eraan. Super leuke dingen, ook al moet je afstand bewaren . Ja ze kunnen ook steken.
Heel veel mooie koralen die nu in het donker allemaal open staan, en dus in bloei. Oranje , gele, groene, je kan het zo gek niet bedenken het is er.

Die avond blijft onze boot daar in de baai liggen. Slapen onder de heldere sterrenhemel.
Onze kajuit is niet heel erg luxe, maar heeft wel een groot bed, en twee patrijspoorten die open kunnen gedurende de nacht. Samen met de ventilator aan moet dat wel lukken.
Maar eerst een lekker diner. Tja, lekker. Dat wel maar we zien achteraf weinig variatie in het lunch en diner patroon. Rijst met groenten, vis op een of andere manier iets met kip. Ook deze wordt de komende dagen op verschillende manieren opgediend. Wel iedere keer uit de frituur, alles wordt hier "  deep fried " opgediend.
Een biertje erbij en gezellig geouweneel met de andere gasten.

De eerste nacht slapen ging redelijk. Je hoort toch de generator die de hele nacht aan blijft om de boot van stroom te voorzien. En het deinen van het schip is ook wel iets waar we effe aan moeten wennen.

Het ontbijt de volgende ochtend maakt een hoop goed. Heerlijk brood, gebakken ei, droge pannenkoekjes en jam en chocopasta.

18-10-2014
Deze dag maken we maar liefst 4 duiken. Twee in de ochtend en een in de middag en natuurlijk weer een nacht duik.
Stuk voor stuk mooie duiken. Veel koralen wederom. Ook veel rif vissen, klein en groot in allerlei kleuren. Een gemiddeld aquarium is er niets bij. We kijken onze ogen uit en maken veel foto's. Ook Kees en Ron maken foto's en videootjes.
Dit allemaal in die zelfde baai in het zuiden van Rinca. We zien zelfs vanaf de boot de varanen op het strand liggen. Het barst hier ook van de zeearenden. De hele dag cirkelen die beesten boven de boot en het water, om weer neer te strijken in een van de kale bomen langs het strand. Kaal, ja!!! Het is nu bijna regen seizoen hier. In november/ december regent het hier veel en wordt alles wat nu grauw en grijs is weer mooi groen. We zien wel groen, maar dat zijn meer de mangroven die nu wel in het water staan en dus voldoende voeding en water hebben. Verder is het allemaal een dorre boel.

Deze nacht slapen we ook nog in deze baai. Ramen en deuren open. Het briesje is lekker en we slapen dan ook al beter dan de nacht ervoor.
De volgende ochtend begint de trip over open zee. Richting het zuiden van Komodo. Het is wat ruiger en wanneer de boot stil komt te liggen in het midden op open zee door een mankement met de brandstof toevoer en de geur van diesel die in het ruim heen en weer schut, wordt het mij allemaal effe te veel en ga goed over mijn nek. Tja, niet echt een geboren zeeman hè? Bren daarentegen heeft alleen last van die diesel lucht, en ja ook zij vindt het niet zo' n geweldig idee dat we daar zo stuurloos ronddobberen. Maar goed, alles hersteld en verder gaat de rit. Na twee uur varen komen we op de plaats van bestemming. Ontbijten zit er voor mij niet in, Bren neemt een sneetje met jam.  We stappen gauw in de Speedboot die ons naar de volgende duikstek voert.
Manta allee is de stek waar we vandaag twee duiken gaan maken. Dit is waar we voor gekomen zijn. Het duiken met de Manta's.
Na een paar minuten onder te zijn vliegen de eerste al langs. Daarna zwemmen we een heel stuk, draaien en dan plots komen er weer een paar van de grote onderwater vogels onze kant op. Oceanic Manta's Ray's noemen ze ze hier. Spanwijdtes van 5 - 6 meter. Super dingen, die je heel veel kippenvel geven. Een aantal minuten blijven ze over ons heen cirkelen. Videootje maken lukt nog wel , maar foto's met dit kleine cameratje gaat niet lukken. Zeker niet met al dat sediment en groene alg wat hier rond gaat. Tja, die beesten moeten iets eten. Nou, als plankton eters komen deze beesten hier wel aan hun trekken.

De tweede duik is al net zo gaaf als de eerste. Weer en aantal grote Manta's over ons heen. Geweldig!!! Wat kan het mooi zijn.

Nu een lunch. Nou die gaat er wel in na geen ontbijt te hebben gehad. De maag is weer tot rust en we mogen wederom genieten van heerlijke rijst, met groenten en kip en vis, op een andere manier natuurlijk.
 Nog een late schemerduik. Wederom vele bloeiende koralen, blauw gestippelde stingrays, cuttle fishes , inktvis en wat naaktslakken. Lekkere relaxte duik met veel vis.
Vergeleken met de Filipijnen en Lembeh Strait in Indonesië hebben deze plekken rond Komodo gek genoeg geen aparte vissoorten. We hebben maar een keer een Frogfish gezien, geen bladvissen, ghost pipefishes enz.
Een keer een harlekijn ghostpipefish maar overdadig, nee!!! De " critters" zoals we dat noemen zitten dus meer naar andere streken. Maar de hoeveelheid koraal en de soorten zoals hier vind je nergens . Zelfs niet in Australië.

Na een heerlijke nacht in de baai rond de Manta's gaan we verder richting het midden van de eilanden groep. Op richting huis.

De boot ligt wederom weer in een rustige baai, en de speedboot brengt ons naar de drie zusters. Een eilanden groep onderwater waar we tussen door gaan zwemmen. Mooi begroeide rotsformaties waar we eigenlijk te weinig tijd voor hebben om deze helemaal uit te pluizen. Weer veel rif vissen, roggen, en naaktslakken. Bidsprinkhaankreeften hebben ze hier ook in over vloed. Iedere duik komen we er wel een paar tegen. Grote en kleine. Van die mooie groene.

Na het ontbijt nog een tweede duik. Secret garden, is een tuin onder water met ja hoor, weer veel koralen. Naaktslakken, roggen en veel klein spul. Lekker zoeken met zijn allen.
De temperatuur is ook niet om te klagen. Nu zo'n 27 graden onderwater. Dat was de eerste duiken wel anders. We begonnen met 24 graden. Das best wel koud hoor. Dus deze laatste duiken waren een welkome warmte.

De groep maakt nog een laatste duik, maar Bren en ik taaien af. Onze computers zeggen 18 uur no fly, wat inhoud dat we de komende uren niet mogen vliegen. Morgen ochtend gaat onze vlucht naar Bali, dus moeten we nu wel stoppen. Veiligheid voor alles. Geeft niets. We hebben mooie gave duiken gemaakt en heel veel mooie koralen gezien. Weer een hele ervaring rijker. Ook het meemaken van een "live à board". Ook al was het dan niet een hele luxe.

Vanavond slapen we weer in ons hotel, met een lekkere douche en een super groot bed. O,ja. Weer eens wat anders op de kaart en een super ontbijt morgenochtend met croissants. Jammie. Kijk er nu al naar uit.

Bedankt Divine Diving, Juven, Ronny en de rest van de crew voor deze onvergetelijke vier dagen Komodo. We hebben genoten en hadden het voor geen goud willen missen.

Morgen wederom vroeg op. Vliegen naar Bali, op zoek naar Vanessa. Ga we die ook nog zien na drieeneenhalf jaar. Spannend!!!!!

Jaaaaaaaa, eindelijk de Komodo Varanen.

14-10-2014

Nou voor degene met Facebook is de verrassing al bekent. Met een mooie foto van ons twee en een mooie Komodo Dragon ( varaan).
Na een heerlijke nacht gaat om zes uur de wekker. Scheren douchen en naar het ontbijt. Wat er trouwens voortreffelijk uit zag. Allerlei soorten brood, vruchten, ei en Aziatische heerlijkheden . Nee geen woord gelogen aan de klasse van dit hotel. Major en Marthon hebben ook heerlijk geslapen en natuurlijk heeeel lang gedoucht.

Half acht gaat de bus naar de haven, waar een bootje op alleen ons vieren ligt te wachten. Op naar Rinca, het eiland van de Komodovaranen. Het is zo'n anderhalf á twee uur varen. Maar dat vinden wij helemaal niet erg. Een geweldig uitzicht op het water en genoeg te zien.

Na ruim anderhalf uur komen we aan bij het eiland en haar haventje. Hier liggen al meerdere boten die gasten gebracht hebben. Eenmaal aan de kant worden we verwelkomt door een aantal plaatselijke bewoners , de aapjes. Niet aaien, krijg je ook geen vlooien en beten.
Het pad leid ons langs de mangroven richting de kampong op het eiland. Daar worden we welkom geheten en moeten we natuurlijk intekenen. Hoe heet je, waar vandaan enz..... En ook betalen natuurlijk , want je komt niet zo maar op het Komodo national marinepark.

We krijgen een Gids aangewezen die ons het een en ander verteld over Komodo en Rinca en haar bewoners. Welke routes we kunnen lopen met hem en de duur ervan. We kiezen de half lange route die zo'n uurtje lopen is. Ogen en oren open houden, en goed luisteren naar de natuur. Tja, die beesten lijken traag en slaperig, maar dat is alleen maar bedrog. Zodra iets in de buurt zal komen, racen ze erop af en bijten het. Dan door het speeksel van deze lekkere jongens komen bacteriën in je bloed welke je binnen 24 uur kunnen verzwakken en beginnen met het verteren van het vlees. Daarna ben je nog makkelijker op te eten door de varanen. Dus goed blijven kijken en luisteren.

De varanen rusten s'nachts en komen zodra het licht wordt tevoorschijn. Vanuit holen en bosranden waggelen ze richting open stukken waar ze zich aan het zonlicht opwarmen. Daarna gaan ze opzoek naar voedsel. De varanen zijn het actiefst tussen  6 en 10 s'ochtends en 2 en 5 s'middags. Enkele van de varanen komen richting het kampong, daar waar geregeld wel wat voedsel te halen valt. Het duurt dan ook niet lang en we spotten de eerste groep van vijf varanen. Een beetje luierend lijkt het alsof ze ons niet zien aankomen, maar schijn bedriegt. Een kleinere schuivend wat heen en weer om eens te zien wat er hun kant op komt. De gids gebaard afstand te houden maar we mogen wel plaatsjes schieten.
Ons hart gaat als een razende te keer. Eindelijk zien we deze prehistorische beesten in het echt, op armlengte afstand.... In een woord geweldig,!!!!!
Zeker wanneer het lijkt alsof een groter exemplaar begint te "dansen" en hapt naar een stukje vlees wat de gidsen hebben op gehangen om een de activiteit een beetje te bevorderen. Erg gaaf!

We lopen verder en zien een stel herten voorbij komen.. Toch wel redelijk dichtbij. Ja, niet alleen varanen op dit eiland. Ook herten, wilde zwijnen, buffels, wilde paarden, drie soorten giftige slangen en apen leven hier. Die varanen moeten toch iets te eten kunnen bemachtigen hè? Een volwassen varaan van 2 meter en 50 kilo kan een wild varken met gemak in zijn eentje op. Een paard wordt met meerdere varanen in een dag of twee opgepeuzeld. Wanneer een varaan zo'n maaltje heeft gegeten hoeft hij een hele maand niet meer te eten maar kan daar al die tijd op teren.
Verderop zien we weer een stel of vier van die dikkerds liggen. Vlakbij de onderkomens van de gidsen.
Onze gids verteld ons dat hij hier geboren en getogen is. Hij hier alweer zes jaar met plezier werkt en een schema heeft van 10 dagen op en 10 dagen af.

Wederom Lopen we verder over het eiland. Richting een broedplaats van de varanen. Daar liggen meerder gaten van holen. Een vrouwtje graaft een gat van 1 meter diep en 1,5 meter breed onder de oppervlakte. Na het paren in april mei legt het vrouwtje in augustus september haar eieren in een hol. Om de jagers te misleiden maakt het vrouwtje meerdere holen om deze te misleiden. Het vrouwtje blijft zo'n drie maanden de holen bewaken alvorens op pad te gaan. In het nest liggen 15 tot 30 eieren en hebben zo'n negen maanden nodig om uit te komen. Het vrouwtje komt geregeld terug om de het nest in het hol te bekijken. Wanneer het regenseizoen in december start zullen de holen dichtslibben met modder en liggen de eieren veiliger.
De eieren zijn net als bij een schildpad zacht en zo'n 8,5 centimeter groot. Ook hier bepaald de incubatie temperatuur het geslacht. Des te warmer de omgevingstemperatuur des te groter de kans dat het een mannetje wordt. De verhouding mannetjes, vrouwtjes staat gemiddeld 3 à 4 om 1! Dus dat wordt vechten tijdens het paringsseizoen.

Uit studies is gebleken dat deze varanen soort zelfs op het Australische continent geleefd zou moeten hebben, maar nu alleen nog in levende lijve rond Komodo en Rinca.
Rond 1990 bedroeg het aantal varanen op Komodo, Rinca en Gili Motang ( te samen Komodo National Parc) zo'n 3300 stuks. Tegenwoordig leven er op de eilanden nog 2000 stuks en worden als een bedreigde diersoort gezien. Er mag dan ook niet meer op deze dieren gejaagd worden wat vroeger wel gedaan werd. Niet eens voor het vlees maar gewoon omdat men bang voor de dieren was.

Een jong wat geboren wordt is zo'n 35 cm groot, 80 gram in gewicht en klimt direct na geboorte een boom in om niet op gegeten te worden door eigen soortgenoten of andere jagers. Tot zo'n vijf jaar blijft een jong in de boomtoppen leven, alvorens op de begane grond te blijven. De eerste jaren leeft het van kleinere hagedis soorten, Insecten en vogels.
Een varaan is na ongeveer 6-8 jaar vruchtbaar om zich voort te kunnen planten en kan zo'n 50 jaar oud worden.

Wederom een hert voor onze voeten. Bijna aan te raken. Levert in ieder geval mooie plaatjes op. Zo ook van een varaan die vanaf een beekje onze kant op komt. Op ons pad en er niet vanaf wijkt. De gids verteld ons dat we wel erg veel mazzel hebben vandaag. Eerst de dansende varaan en nu eentje direct op ons pad. Wij kunnen alleen maar met open mond het tafereel aanschouwen. De jongens naast ons ( Marthon en Major ) schijten bijna in hun broek van angst. Maar hadden dit ook nog nooit gezien en zijn blij dat ze met ons mee zijn.


Na een knappe wandeling , veel varanen, herten  en wat vogels komen we op de top van de bergkam waar we een ontzettend gaaf uitzicht hebben op de haven en de eilandjes er omheen.
Terug in de kampong nog wat te drinken en na de Ranger ( gids) bedankt te hebben voor zijn begrijpelijke uitleg en zijn enthousiasme, vervolgen wij onze weg terug richting de haven.
Met onze Prive boot terug richting Labuan Bajo.
Onderweg worden we nog even voor een uurtje of anderhalf gedropt bij een Bounty eilandje om te snorkelen en te lunchen. Maar wanneer na een uurtje een vijfde boot op dezelfde stek aanlegde  hadden wij het wel gezien en gaven we opdracht verder naar huis te varen.

 Een zeer geslaagde dag, met een indrukwekkende beestenboel. Eindelijk De Komodo Dragons gezien en weer iets van het lijstje kunnen schrappen.

Terug naar het hotel. Daar wacht ons een zware maar niet uit te stellen taak. Afscheid nemen van Marthon en Major. Wat hebben wij veel gezien en gelachen met deze gasten. Marthon als gids en Major als chauffeur. Zij waren hun geld dubbel en dwars waard. Het kost wel wat, maar dan heb je ook wel je eigen Hollands sprekende begeleider. Super bedankt Marthon en stichting Rupingh om dit zo te doen.  Wij hebben hier op dit eiland wel gezien wat jullie met de donaties van uit Nederland en België doen. En weten ook zeker dat de erfenis van tante Lies wel besteed is zo onder de weeskinderen van Flores.
We beloven om met Marthon en Mieke contact te houden en af en toe eens een doos met kinderkleding (klein en groot) op te sturen naar Maumere voor de weeskinderen. Dus vrienden en vriendinnen ga maar kleding sparen, zodat we ze hier ook een handje kunnen helpen!

Morgen een rustig dagje. Eventueel inchecken bij Divine Diving voor de live à board die we over twee dagen gaan beleven. Een volgend avontuur wat lonkt !!!!! 😜

Nog een project van Rupingh, op naar Labuan Bajo

13-10-2014

We hebben al veel beter geslapen dan de twee nachten ervoor. Het doet je goed te gaan slapen bij de nonnen. Echter op dit deel van het eiland wonen ook de 5% moslimaanhangers. U raad het al. Om 4.10 uur in de morgen ging de toeter aan en begon een of andere halve zool door dat ding te tetteren, Alah enz..... Heerlijk. Dus toch nog weer een korte nacht.
Het ontbijt bij de zusters was al niet veel beter. Jesus had het sober, zo ook zijn volgelingen en hun gasten. Brood met een koud ei en een zoete gelei in een fluoriserende kleur wat een jam voor moest stellen. En een banaan. Maar goed. Kleine bodem hebben we.

Op naar Labuan Bajo dachten we..... Nee, eerst nog even een bezoek aan een blinden en doven instituut / school/ weeshuis van Rupingh hier in deze regio. Tarsi De pleegzoon van Theo Verdurmen is hier de manager van deze regio zoals Marthon en Mieke in de regio Maumere.  Theo uit Nederland  is een van de mensen achter het succes van Rupingh hier op Flores.

Op het instituut worden we rondgeleid door zuster Augustine. We worden rondgeleid en mogen aanschuiven in een klas van  6 doven kinderen die met behulp van de juf proberen te praten. In ieder geval leren om duidelijk aan te geven of men ziek is, pijn heeft of over moet geven. Woorden leren door middel van trillingen te voelen aan je wang en gebruik van je tong om uit te spreken en het schrijven op het bord om het visueel te maken. Marthon is een goeie gids die ons helpt met het begrijpen van de juf en de zuster die ons van alles uitleggen.
Door naar de blinden klas. Hier gaat een student een verhaal voor ons voorlezen door het lezen van braille. Hij laat ook zien hoe hij een zin moet schrijven met behulp van een instrument wat "gaatjes" geeft in het papier. Hij schrijft van rechts naar links. Draait het papier om en leest het van links naar rechts zoals wij ook doen.

Verder door naar de muziek afdeling. Hier laten ze zien dat ze wel degelijk wat kunnen, ook als  blinde . Er wordt gespeeld op een synthesizer en gezongen in het Indonesisch. Daarna zongen we met zijn allen dont worry About  à thing Van Bob Marley . Geweldig... Zien ook nog wat geoefen met blinde geleide stokken en krijgen een kleine rondleiding op de vee afdeling waar varkentjes gefokt worden voor de verkoop. Alles om de boel naast de donaties draaiende te houden.
Het naai atelier waar de dames aan oude Singer machines de leukste tassen voor je maken.  

Dit alles weer met steun vanuit Holland door Rupingh. Knap hoor want er wordt toch voor zo' n 160 kinderen die doof of blind zijn gezorgd.


Verder gaat de tour richting Labuan Bajo. Weer van op en neer en van links naar rechts Over de weg. Major (onze chauffeur) heeft er zin an. Ook nog even een kijkje bij een spinnenweb sawa. Een rijstveld in de vorm van een spinnenweb. Waarom...? In het midden waar het web zich ontvouwt is het punt waar het natuurlijke bronwater vandaan komt. En wanneer je dus met zijn allen van dat water wil genieten op een eerlijke manier, start ieder zijn stukje sawa in het hart van het web en spreid het zich zo verder uit naar buiten. Ze zijn hier echt niet gek hoor.

Onderweg komen we ook meerdere keren dezelfde toeristen tegen. Het lijkt wel of we achter elkaar aanrijden. Er zijn zo'n 50 toeristen nu op het eiland dus de kans dat je er een paar tegen komt die je al kent is niet zo moeilijk. Ze rijden allemaal over die ene weg die over dit eiland voert.

Labuan Bajo is een grote havenplaats aan het westen van het eiland. Hier vandaan gaan de boten voor de duiktrips naar Komodo en Rinca. Ook de dagtrips naar Rinca en Komodo om de bekende Komodo varanen te aanschouwen starten hier. Dat is dan ook het plan voor morgen.
We zitten nu in een luxe hotel met zwembad. Heerlijk! Gaaf uitzicht, super kamer met een immens groot bed en WiFi . Niet dat het internet hier snel is. Foto's gaat nog niet lukken maar een stukje plaatsen moet geen probleem zijn. Marthon en Major slapen hier ook nog 1 nacht. Morgen willen ze graag mee naar het eiland Rinca en de varanen. Eerst maar eens lekker slapen!!!!! Dat zal wel gaan lukken.

Bena de oudste kampong van deze regio

12-10-2014
Na het lekkerste ontbijt met tennisballen gaan we verder op weg richting Ruteng. Ook deze weg gaat wederom door de bergen en het binnenland van Flores. Onderweg lunchen we in het plaatsje Bajawa bij restaurant Lucas. Bren aan de pannenkoek met banaan en ik met de jongens aan de nasi goreng speciaal. Goede lunch voor weinig geld.
Na de lunch op naar Bajawa. De plaats met de huizen met de rare puntdaken. Alleen de familie leden van de koning van de regio mogen zo'n dak op het huis hebben. De andere bewoners van de plaats hebben gewone daken zoals wij die kennen. Vanuit deze plaats rijden we naar Bena, het oudste dorp van deze regio. Met de traditionele huizen , ook met van die puntdaken. In de kampong wonen 163 mensen die samen 9 families vormen. Hier ontmoeten we Opa Josef. De oudste bewoner van het dorp. 89 jaar oud en loopt nog als een kievit. Hij kent als enige de Nederlandse taal. Heeft ie geleerd van een pater die in de jaren 40 in Bena was. Josef is in deze plaats geboren en getogen en voor 100.000 roepies wil hij ons best rondleiden in de kampong.
Hij verteld over de families en over de bouw van de traditionele huizen. Wanneer er een nieuw huis gebouwd wordt moet er ook geofferd worden. Buffels en varkens. Op speciale plaatsen binnen de kampong. Het bloed van de buffels wordt langs een versierde gekerfde paal gesmeerd. Deze paal bestaat uit vier delen welke de rangen aangeven binnen de kampong. Vroeger mocht iemand van de eerste rang niet met een andere rang trouwen. Tegenwoordig is men soepeler en kan dit wel. Het offeren gebeurt op stenen tafels, die liggend de vrouw voorstellen en de staande stenen de man voorstellen. Alles volgens ritueel.

De mensen in het dorp leven van het toerisme, landbouw en het weven van shawls. Cacaobonen en kruidnagel brengen het meeste geld op. Na een leuke rondleiding krijgen we een heerlijk stevig bakkie koffie bij Josef thuis. Opa kan volgens ons nog wel twintig jaar mee hoor. Praatjes voor tien en hoort alleen wat ie wil horen ?!!

En verder gaat de weg richting Ruteng. Onderweg bij het plaatsje Borong stoppen we even om bij een weg te kijken die met het geld van stichting Rupingh gemaakt is. Weer een hoop mensen geholpen met Nederlands Belgische donaties.
De weg naar Ruteng is wederom bochtig met vele berijders die Marthon allemaal wil inhalen. Hij rijdt dan ook lekker door en we komen rond zessen aan. Ons hotel is wederom van een kerkstichting. Vanavond slapen we bij de Mexicaanse nonnen. Weer zo'n betonnen bak met drie bedden naast elkaar. Maar nu in ieder geval een beter matras en een warme douche. Vakantie hè?
Het diner doen we bij een net geopend restaurant. Spring Hill genaamd. Van chinezen, maar wel erg goed eten. Heerlijke beef van de gril met mie goreng ajam (kip).

Morgen het laatste stukje richting Labuan Bajo. Daar waar we over een paar dagen op de boot stappen om rond Komodo te gaan duiken........
En misschien wat foto's te plaatsen wanneer het internet het toe laat!!!!!  

Op weg naar de Kelimutu vulkaan en snorkelen in Riung

9-10-21014
Daar gaan we dan. We vertrekken uit Sea World Beach resort. We zeggen gedag tegen de vriendelijke Duitse familie welke we de laatste dagen ontmoet hebben. Zij wonen op Jakarta, waar hij werkt bij de Duitse ambassade . Andreas en Anita en hun kinderen Francesca en Anthonia. We hebben veel met ze gebabbeld en weten nu zeker dat we niet naar Jakarta voor vakantie moeten. Weer wat geleerd.

Marthon staat gereed aan de poort en we rijden richting Mieke om gedag te zeggen. Was erg gezellig om haar te zien. Maar nu dan verder richting Moni.
Na drie en een half uur rijden , twee honderd haarspeldbochten en op en neer gecrossed te hebben komen we aan bij het Flores Sare hotel. Helaas voldoet dit hotel niet aan onze verwachtingen, gelukkig ook niet aan die van Marthon! Dus op naar een alternatief, het Eco Lodge Kelimutu! Natuurlijk kost het drie keer zoveel maar dat geeft niet voor ons. We krijgen er veel extra's voor terug. Een mooie kamer met heerlijk bed en warme douche.......

De volgende ochtend vroeg uit de veren. Veilingtijden.  Om vier uur vertrek naar de Kelimutu vulkaan en haar drie kratermeren. Deze meren verschillen alle van kleur en door de vulkanische activiteit veranderen ze ook nog eens geregeld van kleur. De laatste uitbarsting van deze vulkaan was in het jaar 1870. Dankzij de grote toename van het toerisme heeft men het pad dat men naar boven beklimt voor een groot gedeelte aangepast en voorzien van betonnen traptreden.
Boven op de vulkaan staat een hoop wind en kan het nog redelijk koud zijn. Zo zeker zo vroeg in de morgen. Maar niet getreurd, gelukkig zijn er dorpelingen die nog eerder voor ons zijn opgestaan en het hele stuk hebben gelopen om ons te verwelkomen met heerlijke koffie en thee. Tja,Indonesië koffie. Lekker sterk!!!
Vijf uur slaat de klok wanneer we als eerste de top bereiken.
Nu duurt het nog zeker een uur voordat de zon begint te komen.  Vol verwachting staan we met twintig andere klimmers te kijken hoe het licht wordt en de krater meren zichtbaar worden. De ene kleurt donkergroen, de ander geel groen blauw en een turquoise blauwe. De middelste is de grootste van de drie.  Zo iets van een 167 meter doorsnede.

De zon opkomst is prachtig, met geen pen te beschrijven. Na het genieten van de drie kraters vervolgen we onze weg terug naar het hotel voor een heerlijk ontbijt.
Nu gaan we een heel stuk rijden. Richting Ende langs de zuidkust, waar we gaan lunchen. Vanuit Ende gaan we via Panggajawa op weg naar Riung. Panggawaiawa staat bekent om haar blauwe stenen. Deze spoelen aan op het strand , worden verzameld en aan China en Japan verkocht. Nog vijftig jaar sprokkelen en de zee is leeg van blauwe stenen. Maar ja, we leven nu en  niet over vijftig jaar toch?

De weg naar Riung is lang, bochtig met vele afgronden en grote hoogtes. Veel gaten in de weg en ook nog eens een brug die is ingestort. Detour.......... Over zandwegen met waterpartijen en een bruggetje van bamboehout welke onze auto maar net kon dragen... Nee, gaat lekker hoor.
We komen s' avonds gaar aan in Riung waar we kunnen kiezen uit twee geweldige (ahum) hotels. We kiezen degene waar al meerdere gasten in verblijven . Het SVD hotel Riung. Zachte bedden, koude douche en een ontbijt, met broodjes als tennisballen. En dat voor twee dagen. Waar doen ze het voor. Nou.......?
Die avond ontmoeten we Chris die onze gids gaat zijn voor het snorkelen rond de eilanden die voor de kust liggen. Het moet speciaal zijn, en de gasten die hier al een dag zijn bevestigen het verhaal.
Dus de volgende morgen voor dag en dauw Vol verwachting naar de haven om op onze Prive boot te stappen richting de eilanden. Geen woord te veel gezegd. Mooie koraalvelden, veel kleuren en veel vis. En heerlijk warm water. Perfecte lunch op het strand met verse vis van de BBQ. Chris verzorgt ons goed. Na de lunch nog wat snorkelen en dan op weg naar de plek met de vliegende honden. Grote  vleermuizen die in de bomen hangen en s'avonds 30 kilometer vliegen om fruit te gaan eten. Een kabaal van jewelste, gekrijs en geflapperd. Maar wel gaaf om te zien en mee te maken. Wanneer Chris wat herrie maak komt de hele meute los van de boom en vliegt een aantal rondjes boven ons alvorens weer in de bomen te gaan hangen.

Eenmaal terug in het hotel gaan we dineren bij Chris, die een half jaar geleden ook een restaurant begonnen is. Pato Resto... Heerlijke kipsate met gebakken rijst en mie goreng. Super gegeten voor een nette prijs. Aanrader..... Ook nog even de lokale palmwijn geprobeerd,. Een goede cognac is er niets bij. Nog een nacht slapen in die ballentent en dan gaan we weer verder. Gelukkig!